Zmysłowa cisza geometrii Anny Szumigaj-Badziak
 
Geometryczne formy są dla artystki mlekiem wyssanym z tradycji łódzkiego konstruktywizmu, którego piękne echo skumulowało się w łódzkiej ASP im. Władysława Strzemińskiego.
Jako absolwentka tejże uczelni, w naturalny i świadomy sposób stała się kontynuatorką sztuki geometrycznej i konstruktywizmu. Artystka systematycznie analizuje wybrane problemy geometryczne. Odzwierciedla się to zarówno w pracach projektowych (plakat, książka) jak i w malarstwie, gdzie punktem wyjścia do podziału płaszczyzny są piony i poziomy, a materiał użyty do wykonania sam prowokuje pojawianie się światła i ruchu.
Anna Szumigaj-Badziak jest bardzo zasadnicza w kwestiach dotyczących formy i koloru. Buduje przestrzeń scaloną geometrycznym dźwiękiem konkretu linii i barwy. Wynikają stąd techniki, środki oraz kompozycyjne zestawienia form i kolorów, nadających pracy muśnięcia olimpijskiego spokoju, w jakże żywotnej i pulsującej abstrakcyjnej kreacji. Instynktownie wyczuwam w twórczości artystki wartość szczególną, pewną ucieczkę od niepokoju. Czy to jest problem? Nie, bo przecież, czym byłaby sztuka i jaki miałaby sens, odarta z refleksji i stawianych problemów? Czy nie byłaby tylko ubogim krewnym rzemiosła? Wszystko to sprawia, że interpretujemy te prace nie tylko na podstawie zewnętrznego wyglądu, ale także na poziomie refleksyjnym.

W przypadku malarstwa na blasze perforowanej, kształtem, który twórczo zainspirował artystkę, jest kwadrat. To na nim dokonuje rozbioru płaszczyzny, materializując zamysł artystyczny. Za pomocą działania przekątnych analizuje graficzne i malarskie oddziaływanie powstałych wskutek tego podziału części, zrytmizowanych perforacją blachy. Obrazy te ukazują niestatyczną, procesualną naturę tworzonego przekazu, który nabiera przestrzenności i świetlistości, stając się medium tchnącym z obrazu. Linie umieszczone po skosie naruszają stabilność pionu i poziomu, przez co obraz wydaje się być w ruchu. Efekt ten powoduje zmieniające się światło otoczenia i zmiana perspektywy oglądającego. Zabieg artystki polegający na zastosowaniu perforowanej blachy, jako płaszczyzny obrazu, którego wybrane kompozycyjnie elementy są pokryte farbą, inne zaś, jako czyste tło odbijają światło z otoczenia, ożywia statyczne na pozór prace geometryczne. Poetycka gra świateł na powierzchni perforowanej blachy, sprawia wrażenie obrazu w ruchu, a widz jest tego ruchu sprawcą i odbiorcą zarazem. Śmiało można więc powiedzieć o asymilacji czasu w spotkaniu z dziełem, gdzie odbiorca ma możliwość obserwacji zmieniających się napięć kompozycji, stając się poniekąd ich odkrywcą.
Współbrzmienie tych relacji, uwypukla (moim zdaniem być może pozaczasowe, ale jednak) intuicyjne postrzeganie niewyrażalności przeczucia. To „przeczucie” jest demiurgiem, a wyobraźnia, doświadczenie i zmysły, notariuszem powziętej decyzji artystycznej. Widać wyraźnie, że są one efektem ogromnej wrażliwości, konsekwencji i odpowiedzialności Anny Szumigaj-Badziak.
Artystka konsekwentnie kroczy wybranym traktem i ciągle rozbudowuje swój geometryczny świat, wnikliwie analizując poszczególne etapy. W tych pracach nie ma przypadku. Wszystkie składowe obrazu są podporządkowane konkretowi zamysłu twórczego i stanowią o sile czystości kompozycyjnej. Prace artystki mimo stosowania różnego medium i form, wyłaniają się z siebie, a każda z nich wydaje się być zapowiedzią kolejnej.  
Widoczna systematyczność każe przypuszczać, że te obrazy nie są tylko zachcianką twórcy, ale wynikiem wnikliwej analizy i badań. Działania artystki prowadzą do wyjaśnienia zasady powstawania pracy w trakcie kolejnych odsłon, kolejnych prac, gdzie linie zdają się zanikać a powstają „pełne obrazy”, mentalna jedność, do której artystka nieustannie dąży. Anna Szumigaj-Badziak ciągle obserwuje otoczenie i pojawiające się w nim zdarzenia kolorystyczne, gdzie jak mówi, pojawiają się kolory z pozoru przypadkowe, ale dla niej są to kolory znalezione tu i teraz. Sama twierdzi, że nie bawi się kolorem, ale moim zdaniem bawi się nim na maksa i z dużym wyczuciem.
Artystka na równi ze sztuką czystą traktuje prace nad sztuką użytkową, czyli plakatem i książką.
W tych obszarach, jakże by inaczej, budulcem kompozycyjnym także jest geometria. Z podziwem obserwuję wznoszone na kolejne piętra doskonałości jej prace projektowe. Artystka zaczyna prace z książką od ogólnej kompozycji całości, a następnie rozwija niuanse brzmieniowe kolejnych rozkładówek, gdzie najdrobniejszy szczegół ma swoje znaczenie. Tekst oraz ilustracja spełniają tu rolę równoważnych elementów, a dla czystości kompozycyjnej autorka przywołuje (w odpowiednim miejscu i czasie) ulubione kwadraty i skośne linie, które stanowią klamrę dla realizowanego czasoprzestrzennego dzieła. Takie efekty spójności kompozycyjnej, gdzie zastosowane środki współbrzmią doskonałą organizacją przestrzeni, widoczne są chociażby w ostatnio zrealizowanej książce „70 lat Wydziału Technologii Materiałowej i Wzornictwa Tekstyliów” Łódź 2017.
W ostatnich swoich pracach (druk na papierze) artystka zestawiła skośne płaszczyzny z pracami, na których widoczne są tylko linie brzegowe, a reszta jest białą ciszą tła. Wyczuwam w tych pracach bardzo twórczą interpretację powidoków Wł. Strzemińskiego oraz poszukiwanie odpowiedzi na wibracje z otoczenia i odnajdywanie ich na płaszczyźnie.
Sztuka to nie tylko wykonane prace, ale również przemyślenia, wiele różnych emocji i zdarzeń.
Nie każda musi krzyczeć. Są obszary i działania, które powinny szeptać swą prawdę, prawdę o sztuce zawartą w niej samej. Taka jest twórczość Anny Szumigaj-Badziak, której sztuka nie krzyczy.
Ona zaprasza do wnętrza, a pociągając powabem kompozycji i koloru przywołuje na ucztę zmysłowej ciszy geometrii.

Prof. nadzw. PŁ Dariusz Chojnacki