Galeria Biblio-Art oraz Autor 

zapraszają na otwarcie wystawy litografii.

Przestrzeń metafizyczna. Linoryty Dariusza Chojnackiego
 
 
 
„Sztuka wszak, która podobnie jak poznanie wszelkie swoje tworzywa, a ostatecznie również i formy uzyskuje od rzeczywistości, rzeczywistości społecznej, po to by je przekształcić, zostaje przez to wplątana w nie dające się pogodzić sprzeczności”
 
/Theodor Wiesengrund Adorno, Czy sztuka jest zabawą?/
 
  
  „Sztuka powstaje wraz z pragnieniem określenia” stanowiąc rozwinięcie relacji formalnych - jak zauważa Herbert Read . W malarstwie, a przede wszystkim w grafice fundamentalnym elementem jest rysunek, czy raczej linia, kontur, które nadają plastyczny kształt zamysłowi artysty.
William Blake wyraził ten podgląd w stanowczym sformułowaniu „Oto wielka i złota zasada sztuki, podobnie jak życia; im wyraźniejsza, ostrzejsza i twardsza jest owa linia ograniczająca, tym doskonalsze jest dzieło sztuki [...]”.
   Technika linorytu stanowi dla twórcy swego rodzaju „wyzwanie”. Pozbawiona z pozoru finezji, ograniczona często środkami technologicznymi warsztatu, pozwala na wprowadzenie – jak czyni to Dariusz Chojnacki – opozycji między linią-figurą, a tłem. Ten formalny zabieg narzuca Artyście konieczność bezustannej twórczej dyscypliny oraz intelektualnej samokontroli. Sztuka postrzegana jest w tym dyskursie jako piękno w harmonii, czyli należytym przestrzeganiu proporcji, dla których rodzajem „klucza” jest złoty podział odcinka sformułowany już przez Euklidesa. Dariusz Chojnacki świadomie i konsekwentnie stosuje go w strukturze swych dzieł. Twórczość ta podejmuje dialog z tradycją myśli wywodzącej się z greckiej filozofii, która odkryła i dowodziła w sztuce, jej praw geometrycznych. Układ kompozycji podporządkowuje regularności, a więc symetrycznemu oddziaływaniu form, którego celem jest zaspokojenie poczucia piękna. Następuje tutaj próba humanistycznej kontemplacji nad utratą tradycji z jaką zmaga się często współczesna sztuka, bowiem jak podkreślał Theodor Adorno „utraciła ona poręczoną przez tradycję oczywistość swego stosunku do przedmiotu, do materiału oraz oczywistość swoich metod postępowania i musi je poddać refleksji”.
    W cyklach linorytów „Światłosfery zapis przestrzeni” (2004) oraz „Figuracje przestrzeni metafizycznej” (2011-2014) odwołując się do kwestii ontologicznych Twórca stara się poszukiwać w języku grafiki odpowiedzi na pytania dotyczące filozoficznych zagadnień związanych z istotą, przedmiotem i jego własnościami, przyczynowością, czasem i przestrzenią. W swych refleksjach daje także wyraz fascynacją kulturą starożytnej Grecji, filozofią Platona i Arystotelesa, muzyką i rytmem. Odwołuje się tym samym do etymologii słowa tradycja, pochodzącego od tradere – czyli podawać dalej, a jego celem jest zachowanie więzi między generacjami przekazującymi sobie intelektualne dziedzictwo. Poszukując uniwersalnych wartości piękna – Dariusz Chojnacki - nawiązuje do słów Herberta Reada, który w swej refleksji zauważa, że „piękno jest jednością formalnych związków zachodzących między naszymi postrzeżeniami zmysłowymi”.
 
 
 
 /Łukasz Grzejszczak – Instytut Architektury Tekstyliów PŁ/